Het lijkt wel een traditie te worden: rondom 4 en 5 mei wordt ik onrustig en dan komt er ineens een blog uit mijn toetsenbord die bij heel veel mensen resoneert. Zo ook tijdens het jubileumjaar van de bevrijding: '75 jaar vrijheid, zag ik overal staan.' Ik voelde het alleen heel anders. Ik schreef er deze blog over die ik 5 mei 2020 opLinkedIn plaatste.
Vandaag bevrijd ik mezelf
Vandaag neem ik mijn vrijheid weer terug. Ik wil me niet meer monddood voelen. Ik wil kunnen zeggen dat corona niet de enige ziekte is die er bestaat en dat ik altijd een hekel gehad heb aan dat levensgebeurtenissen ‘verslagen’ moeten worden, of ‘overwonnen’. Ik wil dat ik niet automatisch een vijand wordt als ik corona niet als vijand zie.
Ik wil kunnen zeggen dat het gemak waarmee een overheid haar burgers opsluit en wij daarnaar luisteren, me beangstigt. De keuze is misschien intelligent maar niet gehoord worden in het gesprek en uitgesloten worden is dom. De containers met glas ertussen zijn hele gezellige oplossingen om elkaar weer in de ogen te kunnen kijken maar wie heeft besloten dat het leven koste wat het kost, beschermd moest worden? Is dat niet eigenlijk een beetje sterven? Verzet via vragen.
De vragen die ik heb zijn nooit om gelijk te krijgen of om te overtuigen. Het zijn uitnodigingen om alles wat er is hardop te zeggen, het aan te kijken. Ik wil weer alle vragen hardop durven stellen. Waarom 75 jaar vrijheid vieren als dat niet meer kan?
Ik ben bereid en beschikbaar om alle vragen hardop te stellen en alle antwoorden te ontvangen.
Zo kijk ik het leven aan, zo ben ik vrij.
