Vrijwel alle blogs en artikelen die ik schrijf, zijn vriendelijk van toon. Ik probeer speels te schrijven en de tekst een uitnodiging te laten zijn. Maar de post die ik op 4 mei 2019 op LinkedIn plaatste was anders. Ik wilde expres ongemak veroorzaken.
De post op LinkedIn werd meer dan 32.000 keer gelezen. Er is vast ergens een snaar geraakt.
O N B E S P R E E K B A A R
Na de training ‘Militair leiderschap die ik bij de Marine volgde, kwam ik vol verhalen thuis. Ik had veel meegemaakt dat voor mij van betekenis was. Ik verheugde me op de gesprekken die ik erover zou kunnen hebben, op het delen van de ervaringen en leren van de inzichten. Maar tot mijn stomme verbazing leek niemand geïnteresseerd.
Het lukte me niet om er een gesprek over te voeren. Behalve met mijn man en een collega. Beiden zijn als dienstplichtig militair uitgezonden geweest naar oorlogsgebied.
Je zou bijna denken dat we als samenleving het deel dat voor veiligheid zorgt en daarvoor geweld gebruikt, volledig heeft uitbesteed. Te pijnlijk om te bespreken? Te pijnlijk om deel te laten zijn?
Mijn training was kinderspel, ik was een gast bij Defensie. Ben zonder oorlogswonden thuisgekomen.
4 Mei lijkt een mooie dag om het deel te laten zijn en bespreekbaar te maken.
Reacties
De reacties op de deze post waren héél interessant. Veel mensen vonden dat ik overdreef. ‘Doe niet zo moeilijk’ was de strekking. Maar iedereen die ooit op uitzending was geweest of een ander dienend beroep heeft dat persoonlijke offers vraagt, zei ‘dankjewel’. Dat verschil houdt me zo nu en dan nog bezig. Het vertelt me over een sterke disbalans tussen geven en nemen op maatschappeljk niveau. Dit is volgens mij ook van toepassing op de zorg en het onderwijs. In de zorg gaan de offers over ingrijpende beslissingen nemen over het leven van een ander en in het onderwijs over jezelf blootstellen aan alles wat er misgaat in de gezinnen waar de leerlingen vandaan komen.
En nu? In 2023?
Inmiddels leven we in 2023. Toen ik deze post schreef bestond Corona nog niet. Wat mij betreft is het sindsdien alleen nog maar belangrijker geworden om zaken bespreekbaar met elkaar te maken. Om te kunnen zeggen hoe het is. Om een open gesprek te kunnen én durven voeren. Voor mij begint en eindigt dat ook met te weten waar ik verantwoordelijkheid voor neem en waar ik verantwoordelijkheid voor gezondheid, veiligheid, onderwijs of … uitbesteed heb en daar naar te leven.