Voor de serie ‘Verboden Gesprekken’ schreef ik een heel persoonlijke blog. Het gaat over hoe mijn man en ik ervoor gekozen hebben om het leven dat ik in mij droeg, te beëindigen. Een beweging die volstrekt tegengesteld is aan alles wat je wilt en wat je in je voelt. En toch.
Soms is het krachtiger om te stoppen dan om door te gaan. Ondanks dat ‘overwinnen’, ‘volhouden’ en ‘het verslaan’ in onze maatschappij vaak hoger gewaardeerd wordt dan iets te laten eindigen.
Mijn dochter Madelief
Het meest tegennatuurlijke einde dat er bestaat is volgens mij het voortijdige einde van een zwangerschap. Het leven wil worden doorgegeven, niet worden afgebroken. Een pil nemen om het leven in je lichaam te stoppen, gaat tegen alles in. Toch heb ik het gedaan. Heb ik het leven beëindigd. Dit is het verhaal van Madelief:
‘Jullie zullen een besluit moeten nemen’ zei de gynaecologe van het ziekenhuis. De 4 andere specialisten om mijn bed keken ernstig en knikten begripvol. Ze waren doorgeschakeld van het supergave medische deel van hun vak (want het ging over een zeldzame afwijking), naar het empathische, menselijke deel. Ze wisten ook niet precies wat de prognoses waren maar het was allemaal serieus genoeg om ons te vragen of we deze zwangerschap wel wilden doorzetten. Ze konden ons niet adviseren.
Het duurde eerlijk gezegd even voor ik bereid was deze vraag te beantwoorden. Ik had twee slapeloze nachten nodig waarin ik een onbekende god verordonneerde dit ongedaan te maken en twee dagen waarin ik me online verloor in de wonder-verhalen. Pas toen was ik eraan toe. Pas toen kon ik de vraag aankijken.
Het aankijken was zo spannend want het betekende dat we moesten durven om alle uitkomsten er te laten zijn. Het waren er maar twee: doorgaan of stoppen. Beide uitkomsten hadden totaal andere onomkeerbare uitkomsten en er was geen tussenweg.
Het aankijken transformeerde de vraag. Het ging van: ‘wat besluiten we?’ naar: ‘hoe besluiten op zo’n manier dat we er geen spijt van krijgen?’ Op basis van wat moesten we kiezen of het leven dat in mij woonde, het waard was om geleefd te worden? Op basis van wat? Hoe dan?
Ik ben de specialisten van het AMC nog dankbaar dat ze ons genoeg tijd gaven om dit proces door te gaan. Ze hadden goed gezien hoe mijn man en ik moesten kunnen graven in ons hart, in onze ziel en in onze relatie: wie zijn we en hoe willen we leven? Zouden wij in staan zijn om voor een waarschijnlijk zeer kwetsbaar kind te zorgen? Zouden wij bereid zijn om al het andere opzij te zetten?
Hier gebeurt iets heel geks: er zit een groot verschil tussen er vooraf over nadenken, als iets abstracts, en tussen als het je overkomt. Als het je overkomt vecht je als een leeuw en doe je als wat nodig is, maar als het nog abstract is, dan denk je aan andere zaken. Ik kon me helemaal niet voorstellen hoe ik dat zou moeten doen, als verpleegkundige zorgen voor een kind dat 24/7 zorg nodig heeft. Zelfs niet voor mijn eigen ongeboren kind. Ik durf het bijna niet te zeggen maar het is wel de waarheid.
Daarna zijn we op zoek gegaan naar andere bronnen van waarheid. Bronnen die groter en ouder waren dan alleen onze persoonlijke ervaring. Wanneer is iets leven? Waar zijn de grenzen? De medische wetenschap had hier niets te bieden, alle antwoorden kwamen voort uit een juridische logica, geheel terecht bedoeld om de artsen te beschermen. Onze opvoeding en onderwijs had ook niets gebracht waar we nu iets aan hadden.
We zijn niet gelovig maar hebben een gesprek met een priester gehad. ‘Het maakt niet uit’ zei hij. ‘Het leven is eeuwigdurend.’ Gevolgd door: ‘Zorg dat je er vooral samen goed doorkomt. Jullie hebben ook nog een zoon om voor te zorgen’.
De filosoof die we spraken liet ons alle hoeken van de kamer zien: de vraag was onbeantwoordbaar. We zijn ook bij een spiritueel therapeute geweest. Zij keek me aan en stelde de heldere vraag: ‘Wat weet je al?’
Systemisch, energetisch, spiritueel of hoe je het ook noemt: het zijn verschillende woorden die hetzelfde vertellen. Namelijk dat er een werkelijkheid naast onze gebruikelijke 2D waarneming is.
Op de geboortekaart van Madelief schreven we: ‘Uit liefde voor Madelief, hebben we besloten het leed en de pijn dat haar deel zou zijn geweest, zelf te dragen.’
Als je denkt dat het verhaal van Madelief hartverscheurend is, dan zit je er helemaal naast. Het is hartversterkend. 15 Jaar later huil ik zo nu en dan nog eens om Madelief. Maar zonder spijt. Onze bereidheid om de moeilijkste vragen te stellen en alle antwoorden te horen zijn levengevend gebleken.