LFK Magazine nodigde me uit om meer vanuit rust en balans te leven. In het themanummer ‘vertrouwen’ paste het verhaal over een perfecte mislukking prachtig.

Vertrouwen: met de ogen open

Een jaar had ik eraan gewerkt. De nieuwe website van mijn uitgeverij. Op de nieuwe website zouden bezoekers verrast worden met speelse, extra informatie. Het was nog geen sinecure om het allemaal goed te krijgen: bezoekers konden boeken kopen, met en zonder verzendkosten, materialen en digitale bestanden. Klanten komen uit heel Europa, ook daar moest rekening mee gehouden worden.

Mijn favoriete vormgever en ik zijn dagen bezig geweest om precies de juiste snaar te raken. In de maanden voor de livegang huurde ik een website-expert in, iemand die weet wat ik niet weet, om alle technische instellingen te controleren en fouten eruit te halen. Een nieuwe website is een kwetsbare stap, vooral als een groot deel van je bedrijf vaart op online verkoop. De website levert het basisinkomen voor mijn gezin.

Vertrouwen: met de ogen dicht

Toen was het zover: Ik deed mijn ogen dicht en drukte op om de opdracht tot livegang te bevestigen.

Het dichtdoen van mijn ogen had een bijzondere kwaliteit. Het was geen knijpen met mijn ogen, zo van ‘op hoop van zegen’. Het was ook geen vorm van niet willen kijken, het vermijden van verantwoordelijkheid nemen. De kwaliteit van het dichtdoen van mijn ogen was er een van overgave: wat er gebeurt, gebeurt er. Er zal niets gebeuren dat niet op te lossen is. Want ondanks de zorgvuldige en uitgebreide voorbereiding ging ik ervan uit dat er zeker dingen mis zouden gaan. Ongetwijfeld hadden we iets over het hoofd gezien dat we pas na livegang zouden ontdekken.

In het moment met gesloten ogen kon ik heel goed voelen hoe het met mij ging. Ik was ontspannen. Mijn hartslag was laag. Mijn ademhaling was rustig. Niets aan de hand. Ja, ik had vertrouwen.

Wat gebeurt er?

Voelen hoe het met mij gaat is iets dat ik voortdurend doe. Niet op emotieniveau, ben ik blij, maar op waarnemingsniveau: wat gebeurt er in mijn lichaam? Ik beschouw mijn lichaam namelijk als een soort antenne. Mijn lichaam vangt informatie op waar ik met mijn denkcapaciteit niet bij kan en vertaalt dat naar spanning, hoge ademhaling, kippenvel en nog veel meer.Je kent het zelf ook wel, dat je op onverklaarbare wijze ergens onrustig over bent. Of de zaak niet helemaal vertrouwt. Op dat moment zelf kun je dit onderbuikgevoel niet verklaren, achteraf is het kristalhelder. De meeste mensen besluiten op het moment zelf om dit soort informatie maar te negeren, er is immers geen logische verklaring voor. Ik doe dat niet. Ik neem de informatie uit mijn onderbuik minstens zo serieus als de dingen die ik bedenk en weet. Het klinkt misschien een beetje gek, maar het geeft mij heel veel rust om die informatie zo te vertrouwen. 

Antenne

De informatie die ik met mijn lichaam, als antenne, opvang bestaat ook zonder mij. Het is niet van mij. Op een of andere manier hangt het in de lucht. Vergelijkbaar met hoe je laptop via een wifiverbinding toegang heeft tot oneindig veel informatie. Ook die informatie waarvan je niet eens weet dat het bestaat.

 Wat jouw of mijn lichaam opvangt hangt af van de frequenties waar het lichaam zich automatisch op afstemt. Dat zijn meestal de frequenties die horen bij hoe je bent opgegroeid. Ik kon me als jong meisje al snel zelf goed redden. Ik vond het heerlijk om dingen alleen te doen en mijn eigen weg te bedenken. Ik deed zo min mogelijk een beroep op de hulp van volwassenen. Mijn antenne stemt zich moeiteloos, zonder enige ruis, af op omgevingen waarin veel zelfstandigheid en autonomie nodig is. Die omgevingen voelen voor mij automatisch als ‘thuis’, op een onbewuste manier.

Thuis

De antenne werkt niet alleen op wat ruikt als ‘thuis’ maar ook op het tegenovergestelde ervan. Ik kom nooit in situaties waarin anderen afhankelijk van mij zijn. Als mensen hulp nodig hebben, dan vragen ze mij niet. Ze komen niet op het idee. Eerlijk gezegd vind ik dat wel prima.

Ik met mijn antenne, jij met jouw antenne, je vangt informatie op die je met je brein niet kunt verzinnen. Anderen vangen informatie over mij op, ook over jou. Hoe meer het op elkaar lijkt, het vanzelfsprekender de informatiestroom gaat. De antennes spreken als het ware hetzelfde dialect.

Dus ik zat daar achter mijn laptop. Met mijn ogen dicht. Te luisteren naar de signalen die mijn antenne opving. Alle signalen vielen in de categorie ‘vertrouwen en overgave’. Ik was trots op mezelf. De touwtjes in handen houden is natuurlijk voor mij, de staat van overgave heb ik echt moeten leren. Ik was trots en begon tevreden aan het volgende project. 

Onrustig

Toen er twee dagen later nog geen enkele bestelling was geplaatst, werd ik onrustig. Normaal zouden er nu zeker 8-12 orders zijn. De onrust ging niet over de verloren omzet maar om de site. Alsof je in je hart weet dat iemand ziek is maar zolang nog niemand het hardop zegt, is het niet zo. Ik logde in op de backendvan de site om te kijken of er iets zichtbaar niet klopte.

Tot mijn grote schrik zag ik dat de betaalinstellingen nog in de testmodus stond. Er konden helemaal geen bestellingen geplaatst worden. Ik zette het vinkje uit en je zou denken dat het daarmee afgedaan was. Maar mijn onrust bleef. Het voelde alsof mijn bloedstromen in een storm terecht waren gekomen. Alsof er golven in mijn bloedbaan waren. Reden voor alarm dus!

Alarm, ondank dat het probleem was opgelost. Er was geen feitelijke aanleiding reden voor paniek. Maar toch. Dezelfde kennis die ik gebruik bij het luisteren naar mijn lichaam als antenne, gebruikte ik nu om te onderzoeken wat er aan de hand zou kunnen zijn. ‘Als er een boodschap in de golven in mijn bloedbaan zit, wat zou dan de boodschap kunnen zijn?’ was de vraag die ik me in dit geval stelde.

Het eerste antwoord ging over geld en tijd. Het kon toch niet waar zijn dat, na alle tijd en al het geld dat ik er ingestoken had, die website niet goed zou zijn.

Het tweede antwoord, enkele uren later, ging over status. Ik had mijn complete klantenbestand een trotse nieuwsbrief gestuurd met het bericht dat de nieuwe site live was. Ik schaamde me dat de site niet op orde bleek.

Bij het derde antwoord kwam boosheid: hoe is het toch mogelijk dat nu ik eindelijk op iemand anders durf te vertrouwen, deze persoon zulk slecht werk levert? De expert die ik had ingehuurd had dit moeten voorzien en moeten voorkomen. Een paar antwoorden verder kwam ik uit bij mijn gezin: deze website is ons basisinkomen. Dat wordt nu bedreigd.

Rustig

Aan het einde van het onderzoek naar alle mogelijke antwoorden werd het rustig. De storm, die enkele dagen geduurd had, was gaan liggen. Mijn bloed stroomde weer zoals het zou moeten stromen.

Vragen die gaan over waar je lichaam op reageert, waar je antenne op uitslaat, zijn als goede vrienden. Ik noem ze ‘Rake Vragen’. Dat is een vraag als ‘wat zou de boodschap zijn?’ of ‘als ik X besluit, wat wordt er dan sterker en wat wordt er dan zwakker?’ en ‘waar ben ik innerlijk als ik besluit om X te doen en is dat de meest krachtige plek?’ Dit soort vragen nemen je mee op reis en tijdens die reis verandert de wereld zoals je die waarneemt. Die veranderende waarnemingen hebben kostbare geschenken in zich. Voor mij was dit keer het grootste geschenk dat ik weer wist waarvoor ik wil werken: een ontspannen leven met mijn gezin. In alle afleiding van deadlines, geld en status was ik dat kwijtgeraakt.

Een last van mijn schouders

Toen ik durfde te denken ‘ik stop ermee en keer terug naar de oude website’, gebeurde er iets bijzonders: er viel een last van mijn schouders. Een last waarvan ik pas wist dat ik het droeg toen het er niet meer was. Ik kon ook weer vrij ademhalen. Alsof in één seconde mijn longcapaciteit verdubbeld was. En ik merkte dat ik rechterop ging zitten. Allemaal informatie die ik via de antenne die mijn lichaam is, opmerkte.

Jouw lichaam werkt ook zo. Of je het nu bewust bent of niet. Ook jouw lichaam is een antenne. Het is vrij gemakkelijk om daar gebruik van te maken. Het is namelijk volstrekt natuurlijk. Kinderen doen het. Dieren doen het. Wij als volwassenen mogen het niet meer van onszelf. Zodra het van jezelf mag, is het weer beschikbaar.

Meningen van anderen

In een half uur tijd was het geregeld. De oude website was weer in de lucht. Nog geen tien minuten daarna kwam de eerste bestelling binnen. De expert die ik had ingehuurd was boos: hij had veel tijd geïnvesteerd en nu nam ik zonder overleg zo’n grote beslissing. De second opiniondie ik een paar dagen eerder had gevraagd zei dat ik het kind met het badwater weggooide. De third opinion zei dat ik ongeduldig was, dat het normaal was om 2-3 weken geen goed functionerende website te hebben.

Eerlijk is eerlijk, ik raakte er weer even van in de war. Een complete interne dialoog inclusief rechtbank, maakte zich in mijn hoofd klaar voor de strijd. Tot ik me weer herinnerde hoe mijn antenne reageerde. Tegen vrij ademhalen is niets bestand. Daar vertrouw ik op.